تاریخچه‌ی کامیون رنو AE و رنو مگنوم، کامیون‌هایی که مانند هیچ کامیون دیگری نیستند

تاریخچه‌ی کامیون رنو AE تاریخچه رنو مگنوم

در سال 1989، کامیون‌سازان اروپایی اصل را بر تولید کامیون‌هایی ساده، با دوام و قدرت بالا قرار می‌دادند. کامیون‌هایی مثل مان F90 ، ولوو اف12، اسکانیا سری3 و مرسدس بنز SK هنوز هم نماد کامیون‌هایی هستند که تقریبا خراب نمی‌شوند و در نسخه‌هایی که به خوبی نگهداری شده‌اند، هنوز هم توانایی رقابت با کامیون‌های جدید آسیایی و روسی را دارند.

با این حال، به سختی می‌توان این کامیون‌ها را از نظر راحتی و جاداری کابین با کامیون‌های جدید اروپایی، مقایسه کرد. طراحی این کامیون‌ها دارای فلسفه‌ی متفاوتی بود. ارگونومی کابین در اولویت بعدی قرار داشت و اولویت اصلی استحکام چارچوب کابین بود. به دلیل تونل موتور بلند این کامیون‌ها، حرکت راحت درون کابین غیرممکن بود و چیزی به اسم کف تخت در آن زمان کاربردی نداشت.

در سال 1990، یک کامیون در بازار عرضه شد که در عرصه‌ی کامیون‌های حمل و نقل بین‌المللی یک انقلاب به تمام معنا بود. این کامیون به طرز شگفت آوری از رقبایی مانند اف12، مان اف90، اسکانیا سری 3 متمایز بود. این کامیون نه تنها دارای قدرت موتور بالا و ساختار فنی ساده‌ای بود، بلکه دارای کابین جادار، راحت و بی نظیر در سفرها بود.

تاریخچه‌ی کامیون‌های ماک در اروپا

همکاری ماک و اسکانیا در توسعه‌ی پیشرانه‌های V8 در جهان

معایب کشنده آمیکو 2640، کامیونی که در حد تبلیغاتش نیست

مقصود ما از این کامیون فرازمینی، کامیون رنو AE تولید شده در سال 1990 است. کابین رنو AE دارای یک کف کاملا صاف و تخت بود. کابین به طور کامل از شاسی جدا بود و در یک طبقه بالاتر بر روی شاسی می‌نشست.

درب کابین حدود 170 سانتیمتر از زمین فاصله داشت و کل فضای کابین در حدود 9 متر مکعب بود و ارتفاع کف کابین تا سقف 187 سانتی متر بود. اینها همه برای آن زمان فراتر از فوق‌العاده بود و طراحی داخلی هم به گونه‌ای بود که این کشنده را فرازمینی خطاب می‌کردند.تاریخچه‌ی کامیون رنو AE تاریخچه رنو مگنوم

توسعه‌ی موتورهای 3 سیلندر دیزلی با توان 450 اسب‌بخار برای کامیون‌های کشنده

بررسی کامل و دقیق کشنده دوو Maximus ، کره‌ای 450 اسبی بازار ایران

داشبورد دارای طراحی بسیار مدرن با جنس باکیفیت بود. این داشبورد به سمت راننده خم شده بود، اما به صورتی که فضای داخلی کابین را اشغال نکند. شیشه‌ی جلو با مساحت 2.95 متر مربع دارای دید بسیار عالی بود.

ورود به کابین به سبک کامیون‌های بدون دماغ آمریکایی از طریق پله‌هایی که در پشت لاستیک جلو تعبیه شده بودند، امکانپذیر بود.

چرخ جلو نسبت به کامیون‌های دیگر، جلوتر بود که این ویژگی رانندگی مطمئن‌تر و همچنین استحکام بیشتر را در تصادفات به همراه داشت. البته این جلو بودن موجب کاهش قدرت مانور در دور زدن‌های رنو AE شده بود. در کابین از پلاستیک زیادی استفاده شده بود.

رنو AE یک کامیون سقف بلند با کف تخت و لرزش کم کابین است که یکی از بهترین کامیون‌های بین المللی در آن زمان به شمار می‌رفت. این کامیون که پرچمدار جدید رنو بود، باید از یک موتور قدرتمند بهره می‌جست. برای کامیون رنو AE دو موتور در دسترس بود. تاریخچه‌ی کامیون رنو AE تاریخچه رنو مگنوم

موتور اول که یک موتور کوچک است، یک موتور 12لیتری بر اساس موتور کامیون رنو ماجور است که توسط خود شرکت رنو طراحی شده و دارای حداکثر توان 374 اسب‌بخار و گشتاور 1650 نیوتن‌متر است.

موتور دوم رنو AE یک افسانه‌ی به تمام معنا بود. یگ موتور غول پیکر 8 سیلندر 16.4 لیتری ساخت ماک آمریکا که دارای توان 503 اسب‌بخار است. این موتور به دلیل هزینه‌ی تعمیر و نگهداری زیاد، مجبوبیت چندانی در اروپا نداشت، اما قدرت و دوام آن تا به امروز زبانزد است. تاریخچه‌ی کامیون رنو AE تاریخچه رنو مگنوم

ارائه‌ی تنها دو نسخه موتور برای این کشنده افسانه‌ای، یک عملکرد ضعیف از رنو بود. اما باید به کاربرد تخصصی رنو AE توجه کرد که این کشنده یک کامیون مسافت طولانی است و کاربردی در کارهای روزمره ندارد. این کشنده مثل کامیون مرسدس بنز SK نبود که برای تمام طیف کاربردها دارای موتور و گیربکس به خصوص از 130 تا 500 اسب‌بخار باشد.

بررسی کمپرسی اف ام ایکس 460 ، باکیفیت‌ترین کمپرسی بازار ایران

مقایسه‌ی کشنده دافران و سیتراک، دو چینی تازه نفس بازار ایران

رنو AE تنها قرار بود که در مسافت‌های طولانی و بین امللی مورد استفاده قرار گیرد و برای این کار دو موتور 380 و 503 اسب‌بخاری آن کافی بود. این دو موتور در زمان عرضه از نظر کارآیی و خرابی کم، جز برترین موتورهای دیزل قرار می‌گرفتند.

هنگامی که رنو AE در اوایل سال 1990 وارد جاده شد، تنها گیربکس موجود برای آن، گیربکس B18 رنو ماجور بود که دارای 18 دنده و مکانیزم دستی بود. با این حال در زمان معرفی، رنو اعلام کرد که به زودی یک گیربکس اتوماتیک برای رنو AE توسعه پیدا می‌کند. این گیربکس قرار بود با گیربکس EPS مرسدس بنز که بر روی کشنده SK نصب شده بود، رقابت کند.

در سال 1991 این اتفاق افتاد و کامیون رنو که مگنوم نام گرفته بود به گیربکس اتوماتیک TBV مجهز شد. در آن زمان رسانه‌ها تقریبا همان چیزهایی را در مورد گیربکس اتوماتیک رنو می‌نوشتند که امروزه به کار می‌رود. گیربکس مدرن خودکار مجهز به دو حالت رانندگی قدرتمند و اقتصادی. این گیربکس مجهز به یک رایانه بود که عملکرد را می سنجید و مصرف سوخت را تا حدودی کاهش می‌داد. تاریخچه‌ی کامیون رنو AE تاریخچه رنو مگنوم

رنو AE یا بعدها رنو مگنوم یک کامیون بسیار راحت و جادار بود. کابین انقلابی کف تخت آن بر روی 4 کمک فنر بادی سوار شده بود که با استفاده از 3 سوپاپ باد، ارتفاع خود را تنظیم می‌کردند.

این کیسه بادها به علت اینکه در آن زمان دارای تکنولوژی پیشرفته‌ای در تولید لاستیک نبودند، خیلی زود پاره می‌شدند و منظره‌ی یک رنو مگنوم یا AE کج، یک منظره‌ی تکراری در جاده‌های اروپا بود.

مشکل بعدی که AE داشت، ورود زیاد صدای موتور 16 لیتری به کابین بود. اگرچه ساختار جدای کابین از شاسی، موجب کاهش صدای کمک‌فنرها، شاسی، چرخها به کابین بود، اما صدای موتور را بسیار وارد کابین می‌کرد. این کامیون از عایق‌بندی های لاسیتکی، کفپوش و درزگیر و عایق آلومینیومی استفاده می‌کرد، اما بازهم صدای موتور ورودی به کابین زیاد بود.

محور محرک SAF ، جدیدترین تکنولوژی تریلرهای صنعتی

بررسی کشنده رنو پریمیوم 460، خوش تیپ فرانسوی

بررسی کشنده رنو تی، جایگزین پریمیوم در خط تولید رنوتراکس

مشکل بعدی، صدای باد در شتابگیری‌ها بود. کابین رنو AE یک مستطیل با لبه‌های تیز بود که باعث افزایش صدای باد می‌شد. برای آیرودینامیک بهتر باید از خطوط طراحی سهمی بیشتری استفاده می‌شد.

در مورد نکات مدرنی که در این کشنده به کار رفته بود باید بیشتر توضیح بدهیم. علاوه بر کابین تخت و جادار با طراحی جدا از شاسی و سیستم تعلیق بادی رنو AE یا رنو مگنوم دارای نوآوری‌های دیگری هم بود.

این کشنده دارای ترمز دیسکی در محور جلو و عقب با دو مدار مجزا بود. به طور آپشن می‌شد در این کشنده سیستم تهویه مطبوع اتوماتیک را سفارش داد. تاریخچه‌ی کامیون رنو AE تاریخچه رنو مگنوم

داشبورد رنو مگنوم دارای 33 نشانگر برای وضعیت کارآیی کامیون بود. ستون فرمان و صندلی دارای تنظیمات زیادی بود. محفظه‌ی ذخیره‌سازی زیادی در این کشنده وجود داشت. از جمله دو جعبه‌ی بسیار بزرگ یکی در زیر تخت و دیگری در بالای شیشه‌ی جلو.

در سال 1992، فرانسوی‌ها تصمیم به مدرن کردن رنو AE گرفتند و این کامیون رسما به مگنوم تغییر نام داد. موتورها هم تغییر پیدا کردند. در نسخه‌ی 6 سیلندر کشنده مگنوم مجهز به دو موتور 385 و 420 اسب‌بخاری شد و در نسخه‌ی 8 سیلندر یک موتور 520 اسب‌بخاری برای آن توسعه پیدا کرد.

در سال 1996 و 1997 یک مدل از کشنده رنو مگنوم با نام Intergral توسعه پیدا کرد که مجهز به موتورهای یورو2 با قدرت 390، 430 و 470 اسب‌بخار بود. این کشنده دارای فضای داخلی کاملا متفاوت و بسیار عالی با یک رایانه داخلی با یک نمایشگر بزرگ بود.

سپس در سال 2001 نسخه‌ی E-Tech معرفی شد که دارای استاندارد یورو3 بود. این کشنده دارای موتور 400، 440 و 480 اسب‌بخاری بود. از نظر ظاهری هم با نسخه‌های قبلی تفاوت‌هایی داشت. مدل E-Tech هنوز هم بسیار محبوب است. این کشنده هنوز هم یک کامیون قابل اعتماد در بین کشنده‌های دسته دوم است. نسخه‌های 2008 به بعد کشنده رنو مگنوم E-Tech دارای ارتفاع داخلی کابین بیش از 2 متر هستند.

رنو مگنوم این محصول رویایی رنوتراکس، که مدت طولانی است تضمین کننده‌ی فروش رنوتراکس در بازار جهانی کامیون‌های تجاری است، رفته رفته قرار است که با محصول جدید این شرکت، یعنی رنو تی جایگزین شود و همانند رنو پریمیوم این مدل استثنایی هم از خط تولید خارج شود. ( برای آشنایی بیشتر با رنو تی کلیک کنید. برای آشنایی بیشتر با کشنده رنو پریمیوم کلیک کنید)

تاریخچه‌ی کامیون رنو AE تاریخچه رنو مگنوم تاریخچه‌ی کامیون رنو AE تاریخچه رنو مگنوم

منبع

40TON